memoria
“La Maternitat d’Elna (Eidenbenz)”, d’Assumpta Montellà
Transcripció de la contraportada:
“LA MATERNITAT D’ELNA descobreix un dels capítols més dramátics, tendres i desconeguts de la nostra postguerra.
Entre el 1939 i el 1944, la suissa Elisabeth Eidenbenz va salvar la vida de 597 infants. Eren els fills de les exiliades catalanes i espanyoles que malvivien en condicions penoses en els camps de refugiats republicans de Sant Cebriá de Rosselló, Argelers i Ribesaltes, i que van tenir la sort de ser acollides a la maternitat que va crear Eidenbenz (…)
L’obra és enriquida amb testimonis inèdits i un text introductori de l’autora.”
Elisabeth Eidenbenz – Wikipedia, la enciclopedia libre
http://www.maternitesuissedelne.com/fra/elisabeth.html
Ida: memoria de la Polonia de la postguerra
Pawel Pawlikowski es un director de cine polaco que se especializó en el género documental y pasó entre otros medios por la BBC.
Después de peregrinar por Europa, y de recuperar un viejo guión acabó una película que ha sido laureada en Toronto, Gijón, Londres y Varsovia al mejor film internacional.
Con componentes autobiográficos, Ida, título de la película en b/n, trata de una joven novicia católica que descubre sus orígenes Judíos. Se encuentra con la encantadora Wanda, su tía, que tiene un oscuro historial como abogada estalinista.
La trama transcurre en la Polonia de principios de los años 60 dónde había cierto desarrollo cultural, como por ejemplo grupos de jazz en los que basa la banda sonora de la película.
En el film se mezclan la limpieza que hizo el PC polaco con la población judía, el poso que dejó la terrible ocupación nazi, y la Polonia que surgía de la postguerra.
“Siempre están presentes las dudas
“Memorias i memòria” de la Espiral Literària
CONSTRUCCIÓN DE LA IDENTIDAD
Vamos a contar aquello, lo que nos contaron, lo que nos hizo ser lo que ahora somos, lo que nos hizo reír y lo que nos hizo llorar. De qué forma influyeron en nuestros gustos, en nuestras ideas, en nuestra vida de hoy aquella historia de tu abuelo, aquella ropa vieja en sartén de tu abuela, aquel miedo de tu padre y de tu madre, aquellos pizarrones de tu escuela y aquellas compañías obligadas y seductoras de tu infancia, de tu adolescencia.
¿Qué fue de todo aquello? ¿Qué somos hoy después de haber vivido aquellos días? ¿Qué hemos aprendido y qué estamos dispuestos a hacer, a perder o a ganar, viendo cómo los sustentadores de “toda la memoria” subvierten nuestros recuerdos, las luchas de nuestros padres, los trabajos de nuestras madres?
Memoria. Un cachito de vuestro tiempo, de vuestros recuerdos, de sus efectos.
El Escarabajo Verde – Camino público: prohibido el paso
En España hay un millón de kilómetros de caminos públicos, pero muchos de ellos se están privatizando. Grupos ecologistas luchan para impedir que estos senderos de toda la vida desaparezcan. Antes los caminos permitían el transporte entre municipios, ahora sirven para pasear y hacer deporte.
Memoria y lenguaje como base del hombre moral en Epicuro
a la memoria, otorgando a la vida un sentido de plena felicidad. Una felicidad
que supera cualquier dolor.
Epicuro, es inútil basar el logos en
el mito. No será éste, si así actuamos, un logos
propio de la verdadera filosofía. Y el pensamiento platónico, según Epicuro, no
ha destronado al mito, pues todavía está vinculado con lo legendario. Su
filosofía está enraizada en esas narraciones, las cuales tienen un gran valor
de sugestión.
importante recordar que los mitos se han conservado a través de los poetas y no
a través de los filósofos, lo cual nos hace ver cuán diferente es el origen del
discurso poético al del mundo filosófico.
ya identificó a la memoria con la mónada
que limita al apeiron. Lo aprisiona
dando estabilidad y firmeza. Y de esta concepción es sucesor el propio Epicuro.
Mnemósine, por Dante Gabriel Rossetti. |
Diosa Mnemósine, hija de la Tierra y
el Cielo, tiene como hijas a las Musas, las que en la antigüedad gozaban de los
poderes responsables que hacían que los poetas recordasen los contenidos de sus
relatos. El propio verbo recordar significa propiamente saber. Mnếmē, memoria, es conservación de
una sensación, y por tanto, la Diosa simbolizaba la representación del universo
mental. Ese era su valor. Ese saber, ese recuerdo que era visión. Visionamos,
sacamos a la luz aquello que estaba oculto.
intenta racionalizar a Mnemósine concediéndole
un papel semejante al que le han concedido religiosidades como la órfica. No
reniega del origen mítico de estas creencias, por eso recuperará ciertas
tradiciones epistemológicas mitológicas dentro de cierta religiosidad. Será la
memoria un instrumento para el ejercicio filosófico. Para Epicuro, en cambio,
la memoria jugará un papel completo, sistemático y desde un enfoque
profiláctico, pues así lo necesita el hombre epicúreo. Aboga por recuperar aquello
ocultado, lo olvidado, la alétheia. Así
la memoria se va a construir tanto en el logos,
como en el ortho logos que lleva a la
acción.
pues para Platón un conocimiento por parte de una gente y otro por parte del
sabio.
lo que hace a través del hedonismo es barrer el objeto e impedir la
construcción de un lenguaje que no remita a la naturaleza humana. Sabiendo que
el hombre en el logos puede
establecer una relación correcta, nos podremos entender. Establece la
existencia de nociones comunes. Una base sólida sobre la que construir una
comunidad que convierta en significativo el lenguaje. Las prolepsis juegan esta función, de ahí que si queremos entender de
un modo total la filosofía de Epicuro debamos conocer a pie juntillas, y de
modo propedéutico, su planteamiento físico.
pues, todo lo que al hombre le interesa está contenido en el lenguaje. De ahí
que insista tanto en el bienestar del vientre para afianzar la importancia de
la sensibilidad para la comunicación y por tanto para el placer.
través del lenguaje el hombre puede intervenir en su constitución física.
Interviene en el levantamiento de esas murallas, pues recordemos que para
Epicuro la filosofía es esa actividad que con discursos y razonamientos procura
la vida feliz. Es donde se proyecta la realidad individual: el hombre moral. Está
sus manos, pues es capaz de intervenir en el orden de su estructura atómica gracias
al lenguaje, el admitir o rechazar las palabras. Será cosa suya aceptar o
resistirse a las imágenes transmitidas que le benefician o le perjudican. El
hombre moral rehusará pues el lenguaje de los falsos fines, propios de la
política, de los artificiales discursos que muestran multiplicidad de fines
distintos al verdadero y único fin posible, la felicidad.
la prudencia va a consistir la buena administración del lenguaje. Antídoto y
terapia. Del mismo modo que el veneno de la serpiente puede curar o matar en
función de la dosis, el lenguaje vacío puede ser un veneno contaminante, mientras
que el lenguaje verdadero advierte contra este primero y habla del modo de
proceder ante el placer y el dolor: hay un logos
único y común entre amigos pues se regula la dosis de placer y dolor.
es el filósofo un asceta pues el logos es
principio activo. Se abre así toda posibilidad para la vida entre semejantes.
75 aniversario de la Batalla de Teruel
Organiza Rolde Aragonés de Barzelona, en colaboración con Pere Pina, de Casa Almirall.
El final del terrible laboratorio de pruebas de la segunda gran guerra. 75º aniversario.
Un conflicto civil e internacionalizado que marcó el futuro de un oscuro estado español marca su 75 aniversario el 1-4-14.
Recomiendo los siguientes documentos:
– Documentales sobre la relación de Robert Capa con la guera civil y testimonio universal sobre sus horrores de una guerra que fue ensayo de la mundial.
- El mundo en que queríamos vivir: 101 imágenes sobre el éxodo de la población que huía de Tarragona ante la llegada de las tropas franquistas tomadas el 15-1-39.
- La maleta mexicana: 4500 negativos de Capa, David Sym Seymour y Gerda Taro en tres cajas cartón encontradas en el 2007 en la Ciudad de México
– Documental sobre Lluís Sala, un dels últims supervivents, avui amb 98 anys:
- Transmissions, va lluitar a la 27ª Divisió i es va exiliar a França, aborda les seves reflexions del conflicte que es va convertir en el leitmotiv de la seva vida.
LA NUEVA ESTRUCTURA SOCIAL DE LA POBLACIÓN ESPAÑOLA: LOS "PERFILES" DE UNA SOCIEDAD EN CRISIS.
1 – UNA CLASE FINANCIERA EJEMPLAR como la familia Botin y el Banco Santander, como una de las primeras corporaciones internacionales del mundo; o CaixaBank y el Señor Fainé que es máximo responsable desde el mantelamiento de las cajas de ahorro.
2 – UNA CLASE EMPRESARIAL EJEMPLAR: ejemplo, perfil de quien manda en la CEOE, las familias que llevan las grandes corporaciones de infraestructuras, o las cúpulas que mandan en las empresas energéticas como el Señor Brufau en REPSOL colocado directamente desde la antigua Caixa.
3 – UNA CLASE POLÍTICA EJEMPLAR, como el partido en el Gobierno del Estado que estuvo catapultado por las aportaciones económicas directas de las primeras grandes empresas, y con préstamos a fondo perdido de las viejas cajas de ahorro de su órbita (Caja Madrid). La financiación irregular está aún en fase de investigación, aunque se intuye su profundo calado.
4 – UNA CLASE MEDIA ALTA (DIRECTIVOS) con grandes primas y salarios en grandes emrpesas, que han mantenido su estatus y que tienen gran reserva de ahorros. Son parte de los beneficiados con los saldos que quedan de la crisis. Generan tendencia en el consumo de alto nivel, un sector en auge en la actividad comercial.
5 – UNA CLASE MEDIA BAJA a la baja. Basado en trabajador@s que aún están empleados en la esfera de las administraciones públicas, sean funcionarios o empleados laborales. Han tenido una gran pérdida de salarios, y se prevee una nueva reforma de las administraciones públicas y municipales que augura arrasar con grandes mermas de personal.
6 – EL/LA COMERCIANTE, persona(s) que se dedica a la venta de bienes o servicios y que a duras penas consigue avanzar en su actividad, conformándose con subsistir. Presionado por todo tipo de impuestos y una entrega desproporcionada a su actividad para conseguir cubrir costes, asociado a una obligatoridad de bajada de precios. Se encuentra con grandes problemas de financiación crediticia y busca nuevas líneas de productos y/o servicios.
7 – L@S PENSIONISTAS, llamados por la clase política “l@s afortunad@s”. Sobre sus espaldas llevan en su mayoría muchas unidades familiares. Están amenazad@s con una pronta reforma del sistema estatal de pensiones con el cual no se les asegurará el poder adquisivo y amenaza a la precariedad para poder acogerse a ellas en un futuro.
8 – EL PROLETARIADO. Una generación de trabajadores “de toda la vida” que lucharon por los derechos laborales que hoy se están diluyendo. Disponen de trabajo indefinido, salarios más elevados, y futura pensión. Si su actividad la hereda un hijo lo hará en una condiciones mucho más deficientes.
9 – EL PRECARIADO. Sobretodo asociado a población en la que toda la vida se han movido con contrato temporales o forzados a hacerse autónomos laborales. Afecta a población juvenil y femenina que entra al mercado laboral y la suma de sus cotizaciones por horas no les permite luego una prestación digna. Su vida es un alterne continuo entre trabajo y estudios, o incluso se les precipita a buscarse trabajo en el extranjero.
10 – EL/LA NO CUALIFICAD@. La población en edad activa que no acabaron estudios mínimos y se dedicaron en su mayoría a sectores de la construcción. También pueden venir de famílias con muchas carencias socioeconómicas. Pueden dedicarse a trabajos en la economia sumergida o parecidos.
11 – TRABAJADOR “EN NEGRO” Y/O FERIANTE. Persona que antes tenia una actividad ordinaria por la que podia subsistir y que con la caida del consumo ahora debe seguir pero sin facturar. En éste ámbito han aparecido un crecimiento de las actividades locales que recuperan la compraventa de segunda meno, los mercadillos de las ciudades, y la explosión de las ferias comerciales o agrícolas locales. Es dificil encontrar alguien que esté de alta en su activdad.
12 – EL/LA PERSONA INMIGRANTE INTEGRADA. Hay comunidades, como la china o la pakistaní, de segunda generación que disponen ya de todos los derechos como ciudadanos. Aún así se les carga de bulos estereotipados sobre prestaciones o ayudas que las personas autóctonas no reciben. Lo cierto es que generan comercio en su mayora de conveniencia y su mensualidad no llega en la mayoría de los casos a un salario mínimo. Se ayudan económicamente y su vida es su actividad. Otras comunidades integradas en las clases trabajadoras o humildes son las subsaharianas, marroquies y latinoamericanas.
13 – LA PERSONA EN DESEMPLEO CON PRESTACIÓN. Aún quedan afortunad@s que cobran el desempleo u otra prestación de subsistencia. Normalmente disponian de un empleo digno con el que podían vivir en la familia. Pero ante la caída de ingresos disponen de serias dificultades para poder hacer frente a todos los gastos. Posiblemente algún abuel@ pensionista ayuda a la família.
14 – LA PERSONA EN DESEMPLEO SIN NINGUNA PRESTACIÓN. Directamente vive de lo que buenamente encuentra, está amenzada con el deshaucio porque ya no puede hacer frente a la hipoteca u otros bienes, o se ha metido en créditos que no puede hacer frente. Es carne de cañón para tener que vivir en la calle.
15 – LA PERSONA INDIGENTE. En número creciente en los últimos años, se encuentran esparcid@s en las grandes ciudades, y de vez en cuando recibe algún cobijo social. Los ciudadanos pasamos por delante de ell@s con toda la indiferencia del mundo, como si no fuera con nosotr@s. Cada caso es toda una historia de vida, y en la mayoría son producto de la depresión social. El crecimiento de solicitudes de alimentos vía bancos de aprovisionamiento u ONGs ha sido exponencial, y a ellos han ido a parar muchas personas que pertenecían a clases medias.
16 – EL/LA PERSONA INMIGRANTE RECIÉN LLEGADA. Si no ha pasado por un Centro de Internamiento de Extranjeros, con fortuna tendrán algún tipo de apoyo en alguna entidad. No tienen ningún derecho, y se les carga con esterotipos (asociados a la delicuencia sobretodo). Su viaje en un territorio desconocido empieza por la llamada “gestión de la ansiedad”, es decir iniciar vida en un mundo con condiciones hostiles y desconocidas para él/ella.
——–
*Ésta relación de “perfiles” de una población en crisis, se ha realizado por simple observación y experiencia directa. Se aborda desde el estricto respeto a todas las personas, vecinos, comunidades, y ciudadanos. Val.Machío.