1 – UNA CLASE FINANCIERA EJEMPLAR como la familia Botin y el Banco Santander, como una de las primeras corporaciones internacionales del mundo; o CaixaBank y el Señor Fainé que es máximo responsable desde el mantelamiento de las cajas de ahorro.
2 – UNA CLASE EMPRESARIAL EJEMPLAR: ejemplo, perfil de quien manda en la CEOE, las familias que llevan las grandes corporaciones de infraestructuras, o las cúpulas que mandan en las empresas energéticas como el Señor Brufau en REPSOL colocado directamente desde la antigua Caixa.
3 – UNA CLASE POLÍTICA EJEMPLAR, como el partido en el Gobierno del Estado que estuvo catapultado por las aportaciones económicas directas de las primeras grandes empresas, y con préstamos a fondo perdido de las viejas cajas de ahorro de su órbita (Caja Madrid). La financiación irregular está aún en fase de investigación, aunque se intuye su profundo calado.
4 – UNA CLASE MEDIA ALTA (DIRECTIVOS) con grandes primas y salarios en grandes emrpesas, que han mantenido su estatus y que tienen gran reserva de ahorros. Son parte de los beneficiados con los saldos que quedan de la crisis. Generan tendencia en el consumo de alto nivel, un sector en auge en la actividad comercial.
5 – UNA CLASE MEDIA BAJA a la baja. Basado en trabajador@s que aún están empleados en la esfera de las administraciones públicas, sean funcionarios o empleados laborales. Han tenido una gran pérdida de salarios, y se prevee una nueva reforma de las administraciones públicas y municipales que augura arrasar con grandes mermas de personal.
6 – EL/LA COMERCIANTE, persona(s) que se dedica a la venta de bienes o servicios y que a duras penas consigue avanzar en su actividad, conformándose con subsistir. Presionado por todo tipo de impuestos y una entrega desproporcionada a su actividad para conseguir cubrir costes, asociado a una obligatoridad de bajada de precios. Se encuentra con grandes problemas de financiación crediticia y busca nuevas líneas de productos y/o servicios.
7 – L@S PENSIONISTAS, llamados por la clase política “l@s afortunad@s”. Sobre sus espaldas llevan en su mayoría muchas unidades familiares. Están amenazad@s con una pronta reforma del sistema estatal de pensiones con el cual no se les asegurará el poder adquisivo y amenaza a la precariedad para poder acogerse a ellas en un futuro.
8 – EL PROLETARIADO. Una generación de trabajadores “de toda la vida” que lucharon por los derechos laborales que hoy se están diluyendo. Disponen de trabajo indefinido, salarios más elevados, y futura pensión. Si su actividad la hereda un hijo lo hará en una condiciones mucho más deficientes.
9 – EL PRECARIADO. Sobretodo asociado a población en la que toda la vida se han movido con contrato temporales o forzados a hacerse autónomos laborales. Afecta a población juvenil y femenina que entra al mercado laboral y la suma de sus cotizaciones por horas no les permite luego una prestación digna. Su vida es un alterne continuo entre trabajo y estudios, o incluso se les precipita a buscarse trabajo en el extranjero.
10 – EL/LA NO CUALIFICAD@. La población en edad activa que no acabaron estudios mínimos y se dedicaron en su mayoría a sectores de la construcción. También pueden venir de famílias con muchas carencias socioeconómicas. Pueden dedicarse a trabajos en la economia sumergida o parecidos.
11 – TRABAJADOR “EN NEGRO” Y/O FERIANTE. Persona que antes tenia una actividad ordinaria por la que podia subsistir y que con la caida del consumo ahora debe seguir pero sin facturar. En éste ámbito han aparecido un crecimiento de las actividades locales que recuperan la compraventa de segunda meno, los mercadillos de las ciudades, y la explosión de las ferias comerciales o agrícolas locales. Es dificil encontrar alguien que esté de alta en su activdad.
12 – EL/LA PERSONA INMIGRANTE INTEGRADA. Hay comunidades, como la china o la pakistaní, de segunda generación que disponen ya de todos los derechos como ciudadanos. Aún así se les carga de bulos estereotipados sobre prestaciones o ayudas que las personas autóctonas no reciben. Lo cierto es que generan comercio en su mayora de conveniencia y su mensualidad no llega en la mayoría de los casos a un salario mínimo. Se ayudan económicamente y su vida es su actividad. Otras comunidades integradas en las clases trabajadoras o humildes son las subsaharianas, marroquies y latinoamericanas.
13 – LA PERSONA EN DESEMPLEO CON PRESTACIÓN. Aún quedan afortunad@s que cobran el desempleo u otra prestación de subsistencia. Normalmente disponian de un empleo digno con el que podían vivir en la familia. Pero ante la caída de ingresos disponen de serias dificultades para poder hacer frente a todos los gastos. Posiblemente algún abuel@ pensionista ayuda a la família.
14 – LA PERSONA EN DESEMPLEO SIN NINGUNA PRESTACIÓN. Directamente vive de lo que buenamente encuentra, está amenzada con el deshaucio porque ya no puede hacer frente a la hipoteca u otros bienes, o se ha metido en créditos que no puede hacer frente. Es carne de cañón para tener que vivir en la calle.
15 – LA PERSONA INDIGENTE. En número creciente en los últimos años, se encuentran esparcid@s en las grandes ciudades, y de vez en cuando recibe algún cobijo social. Los ciudadanos pasamos por delante de ell@s con toda la indiferencia del mundo, como si no fuera con nosotr@s. Cada caso es toda una historia de vida, y en la mayoría son producto de la depresión social. El crecimiento de solicitudes de alimentos vía bancos de aprovisionamiento u ONGs ha sido exponencial, y a ellos han ido a parar muchas personas que pertenecían a clases medias.
16 – EL/LA PERSONA INMIGRANTE RECIÉN LLEGADA. Si no ha pasado por un Centro de Internamiento de Extranjeros, con fortuna tendrán algún tipo de apoyo en alguna entidad. No tienen ningún derecho, y se les carga con esterotipos (asociados a la delicuencia sobretodo). Su viaje en un territorio desconocido empieza por la llamada “gestión de la ansiedad”, es decir iniciar vida en un mundo con condiciones hostiles y desconocidas para él/ella.
——–
*Ésta relación de “perfiles” de una población en crisis, se ha realizado por simple observación y experiencia directa. Se aborda desde el estricto respeto a todas las personas, vecinos, comunidades, y ciudadanos. Val.Machío.
Memoria Historica
Aquí "Vencidos", en Chile re-constitución
Ésta noche se realizaba el estreno del documento Vencidos (Vençudes) en la sala Boliche de Madrid. Una obra dónde 150 testimonios de defensores de la república nos muestran en qué estado se encuentra la memoria histórica y política de éste país… inamovible…
Contrasta observar que otros países teóricamente en desarrollo nos den lecciones de democracia. En Chile se elige un nuevo parlamento de dónde saldrá una mayoría que apostará por una nueva constitución para su Estado.
Otras cuántas lecciones más de Chile:
- ha hecho una política y desarrollo de depuración histórica ejemplar, lo cual aquí aún no se ha hecho;
- la política dispone de mecanismos de participación dónde las movilizaciones de base son amplias;
- las fuerzas políticas aúnan esfuerzos para sacar mayorías que permiten cambios reales…
Sí algo parecido surgiera aquí, otra realidad y dinamismo colectivo realzaría la esperanza en nuestro Estado y los pueblos que conviven… un Estado descompuesto por unas reglas que han permitido exprimir corrupciones y que requiere de un proceso reconstituyente que supere ya estructuras surgidas de un pacto político nacido sobretodo para superar una dictadura…
Ahora se trata de establecer un nuevo marco para ser capaces de recoger complicidades de todos sus ciudadanos, con una sociedad mejor preparada que nunca y con ganas de generar nuevas ilusiones…
El escenario del absurdo: retroalimentaciones de intereses
La Unión Europea, sólo de mercado, tiene estructuras incapaces de coordinar y gobernar una organización política sólida que tome las riendas. Apalancada en el nacionalismo económico, cada estado, sobretodo los que poseen más bienestar, intentan proteger sus paños. Los países del sur siguen siendo los condenados a pagar los pecados de éste desaguisado, que se fundamentó por una economía especulativo-crediticia en la cual se conformó un círculo vicioso entre entidades financieras, empresas globales clientelares y deslocalizadas, clase política e instituciones, y del cual aún no se sabe a ciencia cierta cómo se saldrá.
Hace ya unos tres o cuatro años la palabra “Indignaos” pasó a formar parte de nuestro hábitat social y reivindicativo. La respuesta política a tan elevada y creciente ola de rabia está siendo o lenta o inexistente o simplemente incompetente. Mientras el deshecho social y humano sigue creciendo. Ésta extraordinaria miopía no se debe a otra cosa que a los engranajes antes descritos y que parecen inmutables.
Es increíble que el bienestar de todo un continente, al que llamamos “viejo”, dependa del nacionalismo económico de un sólo estado, y que marque las pautas de castigos restrictivos e indiscriminados a ultranza. La “deuda soberana”, ¿es soberana para quien?¿El indicador de la “Prima de Riesgo”, a quienes les interesa?… Ésto por un lado.
De otro lado resulta inconcebible que la estructura financiera tenga y esté dando cobertura a otro círculo vicioso de retroalimentación con el sector público: el Banco Central Europeo ofrece crédito barato a las entidades financieras que ponen como garantía los intereses resultantes de sus contratos hipotecarios, y por otro lado éstas mismas entidades son las que compran la deuda soberana a un interés más alto que el que ofrece el BCE… Luego esa deuda se convierte en otra transferencia del sector público (que realiza ingentes recortes en prestaciones) de miles de millones a éstas instituciones vampíricas que se nutren y son motor de todos éstos círculos estúpidos.
Todo es un enorme absurdo.
El sistema de partidos tal vez ya no tenga ningún otro sentido que el de ser coartada de controles de intereses.
¿Es que no se dan cuenta que la solución llega de la mano de más democracia, sinónimo de más mecanismos de participación? ¿O simplemente no interesa?. Sitios cómo Change.org, X.net… y mecanismos de organización social en red demuestran que es posible y lo permiten…
Tenemos la generación más preparada de nuestra historia, y la estamos dando la espalda. ¿Qué miedo hay en profundizar en la democracia?. Hay que crear mecanismos institucionales de participación profunda y sólida ante tanta sabiduría acumulada. En ello encontraremos las respuestas y la salida real a un sistema descompuesto y en decadencia.
El mundo cambia… pero la clase política ni se entera ni reacciona…
Cruzando información de dos fuentes en principio divergentes, podemos observar cómo se mueve el mundo…
1 – Por un lado Daniel Innerarity, dirige Globernance, Instituto de Gobernanza Democrática, dejó unas cuantas ideas clave de cómo se debería mover hoy una democracia más participativa…
“Hoy, en la sociedad del conocimiento, la democracia es simplemente la manera más eficaz de convertir la inteligencia colectiva en decisiones acertadas. En esta era de redes sociales y movilización permanente, más que de tener un gobierno de los mejores, se trata de gobernar mejor entre todos. Y con indignarse no basta.”
2 – Y por otro lado, éste mismo Movimiento 15 M, lanza un conjunto de propuestas concretas (y les llaman utópicos) bien argumentadas. En síntesis en su comunicado dicen:
En fin, que cruzando reflexiones, participación y redes se optimiza la toma de decisiones… mientras que la clase política se rinde a decir que la crisis se superará en años… Todo un ejemplo de su desfase…
Municipales 2011: la crisis y la abstención da alas al espectro conservador y xenófobo
La semana anterior preguntaba si valía la pena ir a votar. Mi respuesta hoy sería que sí, de forma contundente. En el Estado español la derecha se ha hecho con el poder de todas las autonomías en juego, y en Catalunya un partido xenófobo, que agita el odio al inmigrante, sigue subiendo. Todo ello en paralelo a una abstención de más del 50% y con el Movimiento 15M en marcha. Son síntomas claros de una democracia en descomposición. Unas elecciones generales anticipadas con una indignación cada vez mayor pueden ser las catapultas para recuperar el espíritu de transformación.
Des de Sant Boi – Les eleccions municipals de les retallades: Val la pena anar a votar?
El 22 de maig d’enguany estem convocats per anar a donar el nostre vot, o no, a qui ens representaran políticament més properament.
Pot ser per aquesta circumstància és el vot més important, amb la paradoxa que en aquestes eleccions gaire bé més de la mitat de la població s’absté d’anar a votar.
Un marc social, polític i econòmic decadent
Les causes d’aquesta distància cada cop més gran amb els polítics són clares: ens trobem en un marc social de depressió econòmica i social difícilment de recordar i no s’ha progressat gaire en apronfundir sobre les normes de participació democràtica.
Possiblement aquest temps es sembla molt als anys de la transició on teníem més d’un 25% d’atur. A diferència d’aquell temps certament avui podríem dir que tenim “un coixí del benestar” més ample.
A Sant Boi alguns estudis (El llobregat, 13-01-11) situen la participació sobre el 42%. Aquest mateix estudi dona al PSC per sota del llindar de la majoria absoluta, una pujada de CiU, i un descens notori d’IC i d’ERC, que es veu afectada per l’irrumpció de la força independentista CUP. El PP pràcticament manté el seu vot, encara que hi ha qui pronostica que serà la segona força local (Josep Maria Comas, finestretesdesantboi.blogspot.com).
Uns resultats de la participació local pobre
En l’última legislatura el cap polític del PSC, Jaume Bosch, es va proposar incidir en la “governança” com a forma de govern. Al consistori municipal governen tots els partits menys el PP i Ciutadans. Des del punt de vista de l’eficàcia ha sigut modesta: tenim la desfeta de projectes com la desaparició de la Caserna i la central elèctrica o el tancament del projecte del Parc Lluís Companys. En positiu tenim un hospital comarcal ampliat i el rescat de l’Ateneu Santboià.
En quant a la participació, l’entramat de sis consells de barri, nous consells sectorials, un Consell de Ciutat, una Junta local de Seguretat participativa… sembla ser que no desperta l’interés ciutadà. En totes les reunions sempre es veuen les mateixes cares.
Alternatives i propostes per a reaccionar
Inside Job, Indignaos, Reacciona... són films i assajos que ens obren els ulls. Ens mostren per què no ens de quedar de braços plegats.
Una primera aproximació local seria establir d’una vegada per totes llistes obertes en la votació dels nostres representants. Amés no és cert que no n’hi hagin alternatives en el sistema actual: hi han formes de participació directa en marxa, com el “municipalisme“, i es poden recórrer als canals tan extraordinaris com suposen els d’Internet (observem les revoltes als païssos àrabs). Els vells models associatiu-estatutaris amb un registre judicial obligat queden desfasats davant de la immediatesa de congregació que permeten les xarxes digitals socials i mòbils.
¿Fins a quant començarem a reaccionar i els nostres polítics permetran canalitzar la participació directa?
La resposta pot esclatar en qualsevol moment.
SantBoi.Tv efecte multiplicador
Ara fa una mica més de 7 anys, l’abril del 2002, va començar a rutllar “SantBoi.Tv”: un projecte de comunicació social, local i global que pretén aportar propostes innovadores i professionals als seus participants, i que reverteixi de forma directa i constructiva en la comunitat.
Els seus mateixos fundadors van ser els primers en realitzar formació des del 1997 a centenars de persones sobre multimèdia i Internet, a Sant Boi de Llobregat, Cornellà, Castelldefels, Barcelona i Catalunya (ASETAC, PRECSA, Best, ESSERP, UAB, ICTA), abans que al nostre municipi arribessin el punt Òmia (Fundació Marianao, que al principi es va negar a fer activitats informàtiques) i les aules municipals TIC com l’Olivera. Tot allò que s’ha produït ens ha reafirmat com a impulsors i orientadors dels mitjans i projectes que vindrien més tard.
En aquelles dates naixia “e-xpecta”, associació d’expressió i comunicació, però per divergències en les línies de treball, es van dissociar en portals diferents: una mena “d’agenda informativa local” que va ser “ensantboi.com”, i un portal de producció i comunicació audiovisual i online, “santboi.tv”.
En SantBoi.Tv vam tenir clar el respecte a la nostra autosuficiència i autonomia, tant econòmica com material, i el desenvolupament de les nostres produccions i activitats.
Vam començar a realitzar informació local, obres audiovisuals relacionades amb l’entorn (Homo Vitalis, Camps Blancs, Ciutat Cooperativa), i vam ser testimonis directes d’altres moviments socials amb documentals, reportatges i entrevistes (Todoslosmundos, In-Out – més aprop-, Assemblea del Barri del Raval-Xino, Marcos Ana…). Per què també la nostra acció és directa en cinema digital hem sigut els primers impulsors de la ficció audiovisual local en HD: curt-metratges i llarg-metratges. També hem realitzat i donat suport a tallers i homenatges.
Últimament continuem fent formació de qualitat d’audiovisuals i de mitjans online (Biblioteca Maria Eulàlia Capmanny, TV3 – Interactiva, Gabinet de Comunicació de l’Ajuntament de l’Hospitalet, Círculo de lectores, CCOO del Barcelonés…), de forma directa o través d’entitats con CREA o Idees al Forn (de l’Hospitalet). Com a producció local pròpia realitzem un documental sobre Marianao i donem suport en la comunicació social a l’associació del Memorial democràtic de SEAT i CCOO del Barcelonès.
En la vessant online, SantBoi.Tv vam expressar la idea d’una “xarxa civil santboiana” dels canals existents a Internet (com es podia observar en la nostra tercera versió de web). Avui una proposta semblant és Bloc a Bloc, un recull interessant sobre tots els “blocaires” de la vila i que és premiada per la seva gran funció de relació social o local que abasta. A SantBoi.Tv amés vam fer pinya amb la promoció de les TIC, en les seves jornades respectives, amb projectes d’interés com Cal-Tux o Wif-Fi Santboi.
Contemporanis a nosaltres, sobre el 2000-2004, vam veure el naixement (Fractal), mort i resurrecció de la franquícia de Vilaweb.cat a Sant Boi, el primer mitjà de informació local en línia. Aprofitant la tecnologia simple del bloc, s’han creat algunds altres canals informatius i de cultura de la mà d’ensantboi.com, (Sant Boi Cultura, i Sant Boi Noticies) amb una actualització interessant.
També l’espectre audivosual, després de ser en SantBoi.Tv els primers des del 2000-2003 en “penjar” audiovisuals propis, i en fer servir el directe “live streem”, s’ha ampliat l’oferta santboiana actual. Durant aquest any i mig passat, amb el cognom “sant boi tv”, van aparèixer nous continguts a nivell cultural i informatiu, interessant per la informació i actualitat que disposen, i amb una producció voluntarista:
- Imatges de Sant Boi Tv: reportatges locals sobre cultura i societat,
- SantBoi Noticies santboitv: canal informatiu en Youtube, també de la mà d’ensantboi.com, i
- Finestretes de Sant Boi.tv: entrevistes de figures rellevants de la comunitat local.
Tots aquests mitjans els trobareu accessibles en RSS des del nostre web en la pestanya: Feeds – Info Local. Us el podeu descarregar per tenir-ho al vostre escriptori de l’ordinador.
Saludem amb molt de carinyo totes les iniciatives que hi hagin, per què això és Internet, la democratització més gran que hi hagut mai de l’accéss a la producció de continguts i a la informació. Aviam quan tot aquest moviment emprenedor i civil es veu reforçat amb l’esperada TV local-comarcal, ara per ara aturada. Aprofitem per felicitar l’existència dels 22 anys de Nas de Barraca, com a degà de informació local.
Resumint, ningú ens pot negar que hem sigut el motor i els pioners de molt del que s’està fent avui dia al web a nivell local, i que continuarem donant el nostre suport, impulsant produccions pròpies de qualitat i professionals, i participant també més enllà de les fronteres municipals, i amb plena independència. Sabem què pot ser és un acte d’autoafirmació… però real.
Dani Jarque, santboià, in memoriam
Cal remarcar els seus inicis fins els 12 anys en el C.F.Ciutat Cooperativa-Ases, on tants de nosaltres ens vam iniciar en el món de futbol infantil.
Més enllà de la seva història esportiva remarcar també el seu tarannà personal: practicava el submarinisme, jugava al futbolí, sentia el flamenc, i li agradava el “pocho”. És a dir, tot allò que encara el feia més proper i humà.
La seva pèrdua ha estat gaire bé una tragèdia novel·lada pels propis mitjans.
Cal destacar l’escassa rellevància que ha tingut entre els mitjans locals.
Des d’aquí volem donar-li, amb les nostres modestes possibilitats, un homenatge sentit, profund, més enllà del Jarque futbolista, al Jarque persona i al Jarque veí.
Volem transmetre tot el nostre suport a la família i mostrar tot el nostre respecte i admiració per com ha portat el condol.
Aquí deixem una sèrie de recursos seleccionats a la fi que podeu tenir la millor impressió d’aquest gran veí que ens ha deixat, però que com pocs ha sigut model de veí santboià.
Recursos biogràfics i futbolístics:
http://es.wikipedia.org/wiki/Daniel_Jarque
http://www.fuerzaperica.com/dani-fotos_del_rcd_espanyol-igfpo-8020.htm
Recursos audiovisuals:
– Historia fubolística:
http://www.youtube.com/watch?v=N9jorm2ztf0&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=_rlKwPF9VOE&feature=related
– Palabras de Jarque a la familia de Puerta:
http://www.youtube.com/watch?v=RlY0be9PvRY&feature=related
– Gol de Jarque al Madrid:
http://www.youtube.com/watch?v=GZKVZYBJ4rk&feature=related
– Rodes de premsa de Dani Jarque:
http://www.youtube.com/watch?v=ziaa1Wb0hK8&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=xWZppZ7dCoY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=rwvKaDliZP8&feature=related
– Homenatges dels aficionats:
http://www.youtube.com/watch?v=pG8Ap8pcAJo&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=m1rfBs_JJlQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=3ksyceGkG2E&feature=response_watch
Condols oficials:
– Ajuntament de Sant Boi de Llobregat: http://www.santboi.cat:8080/NPremsaW.nsf/ca-WebNPremsa-BASE/C12570A40043BB01C125760E00264BB5?OpenDocument&Clau=tnoticies&Idioma=ca
– Generalitat de Catalunya:
http://www20.gencat.cat/portal/site/Departament-de-la-Vicepresidencia/menuitem.231745376b0b41e13a81e810b0c0e1a0/?vgnextoid=2c26e3a4ada71110VgnVCM1000000b0c1e0aRCRD&vgnextchannel=2c26e3a4ada71110VgnVCM1000000b0c1e0aRCRD&vgnextfmt=detall&contentid=4e89d6e36aef2210VgnVCM1000008d0c1e0aRCRD
Sant Boi: amèriques, memòria i barris
Sant Boi té un lloc al món. No és per què Pau Gasol sigui un esportista d’élite. És per què a la nostra vila del Baix residien indians, aquells catalans que van fer negocis en les amériques. La ciutat està agermanada amb el Districte de Marianao de La Habana des dels anys 90 per aquest motiu. És previst que en uns dies comencin unes exposicions sobre els Indians en Can Torrents i en el Centre d’Art.
En SantBoi.Tv estem produint un documental que pretén contar la història de la família que va donar-li nom aquest barri de la nostra vila. El Marianao del segle XX va ser testimoni mut, i d’origen, de les grans subversions de l’Espanya d’aquells temps.
Un altre país amb moltes complicitats històriques amb Catalunya és Xile. Allà van marxat dos amics nostres: Ibán i Angel. Un país que en tota la seva extensió ens recorda sobre tot la recent celebració de la mort de Salvador Allende en el cop d’estat sagnant protagonitzat per Pinochet.
En aquell temps, al nostre país, treballadors i treballadores lluitaven en la clandestinitat. Antonio Mayo, representant del Memorial Democràtic dels Treballadors de SEAT, i lluitador antifranquista, ha escrit les seves memòries, que són també les dels seus companys i companyes. Nosaltres hem pogut ser partícips. El seu testimoni és tan necessari com necessari es fa la memòria històrica col·lectiva.
I un altre barri on les demandes de la transició van ser ferotges per la millora del benestar veïnal, és el de Ciutat Cooperativa. Avui dia es troba en una transcendental situació: la de la transformació de la banda que el separa de la Colònia Güell. Un macro-projecte polèmic deixaria els seus habitants definitivament vorejats per espais urbans i d’asfalt de gran envergadura. En un referèndum consultiu, fet per l’Associació de Veïns, va donar com a resultat per majoria rebutjar la proposta.
No deixarem aquesta columna sense recordar la tasca que el nostre company Said està realitzant en el barri de Gràcia. Ens mostra uns dels seus autoretrates en la nostra portada, que acompanyen a imatges de Marianao, Xile o els deprimits terrenys al costat del Carrer Lluís Companys.